Nuestra tienda - A nuestra botiga

19 abr 2012

Sentir en fabla.



En iste enrastre podez entrar en a pachina de facebook "Queremos mas obras d'Ánchel Conte"


AIRE QUE ESTURDE (Aire que aturde)
ista airera que embota e me tresbate
yo arrocegada fuella
que no sabe á qué ansir-se ta que ature iste volito no quiesto
ai o viento marino enfurismau que tot enfosca e me pilla inerme
sin defensa posible espullau cara ta ixa invisible ilocalizable
fuerza que me ixarna dellá d’as buegas d’o abracable
que arrampla asperanzas que en yo deixés ixaminadas

No quiero mirar-me ixe mar dende o que tantas vegadas
a tuya imachen emercheba poderosa fuent que satisfeba
ansias de tu d’o tuyo cuerpo d’a tuya mansa uellada
ubrindo-me en canal d’a sapia d’a tuya sudor n’a boca
d’as tuyos dido revellando en yo
chugarditas paxarelas multicolors sondormidas
Tranco uellos ta no vier o mar berz an o recosiro s’adurme
agora en pleno burz espiello de tristura feridera
con tu tan lueñes enforicau en uembras
tu imposible rayo de luz que siñale o camín ta salir-se-ne de tanta penumbra
Qué mal fa ista ausencia que me deixa sinse rasmia
pinchau d’o feble filo d’as tuyas parolas encá que zucrosas vagas
que como serol de caracolas morgonían n’as orellas
per a calor d’a tuya resucitadera ixaliva arizadas
voces per a foscor engolidas ista tardi n’a que enfuscadas mans e boca te buscan
como trallo que me refirme ta que a tuya remeranza
furo revolvín que enriste dende o d’o mar no m’estorroce enta tierra
e a soledá fincada sayeta de fuego n’a frent no m’esturda
Vera, 18 d’abril de 2012, 17 h
-----------------------------------------------------------
este vendaval que embota e me confunde/ yo hoja arrastrada/ que no sabe donde asirse sin saber donde asirme para que se detenga este vuelo no deseado/ay el viento marino enfurecido que todo enturbia y me coge inerme/sin defensa posible desnudo frente a esa invisible ilocalizable/fuerza que me derrumba más allá de los límites de lo abarcable/que arrambla esperanzas que en mí dejaste sembradas/ No quiero mirar ese mar desde el que tantas veces/tu imagen emergía poderosa fuente que saciaba/de ti de tu cuerpo de tu mansa mirada/abriéndome en canal del sabor de tu sudor en la boca/de tus dedos despertando en mí/ juguetonas mariposas multicolores soñolientas/ Cierro los ojos para no ver el mar cuna en la que duerme la añoranza /ahora en plena tempestad espejo de tristeza hiriente/contigo lejos encerrado en sombras/imposible rayo de luz que señale el camino para salir de tanta penumbra/cómo duele esta ausencia que me deja sin fuerza/pendiente del débil hilo de tus aunque dulces vagas palabras/que como murmullo de caracolas susurran en las orejas/por el calor de tu resucitadora saliva erizadas/voces por la oscuridad engullidas esta tarde en que ofuscadas manos y boca te buscan/como tronco que me apoye para que tu recuerdo/ furioso torbellino que embiste desde el mar no me impele hacia tierra/y la soledad clavada saeta de fuego en la frente no me aturda

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Se respetuoso con tus comentarios.
No se publicarán si el autor no está debidamente identificado.
Gracias