Nuestra tienda - A nuestra botiga

27 dic 2012

A LEYENDA MON PERDITO




A LEYENDA MON PERDITO.
Cuentan que una begata querió Nuestro Siñor chitar una golladeta pa bier o calitre que´n teneban as almetas ta par d´a Zinca.
Asinas que rebestiu e mascarato como si estase un probe pretó á esnabesar o payis. En istas beyó dende lueñes á un pastor que bi yera cusirando as güellas e dizió:
-Boi á prebar-lo.
S´azercó e sin gosar mirar-lo-se, cuasi sin rangüello, con una bozeta que paixeba que le se´n iba a bita por cada parola le´n demandó:
-Siñor pastor; faiga-me a fabor. De-me-ne a metá d´a brenda, que abe ya cuatro diyas que no m´he lebato sisquiera un bocato ent´a boca.
L´atro lo se miro como si estase un leremeco e contestó:
- Si ombre...no cal más !!! Aqui soi yo... jodito de treballar pa dar-lis a brenda á os esbagaraus como tu.
-Ombre... que ya le´n feré á busté en tornas bel quefer..
-Ala ala...deixa de tocar os collons e brinca t´adebán... que te sagudo un tochazo que t´endrezo ehh !!!
Nuestro Siñor se metió bien triste e amonico amonico se´n fué indo. ...e seguntes se´n iba o zielo se meteba nublo. Cuan tresponió pretó á nebar como no lo eba feito nunca d´antes. O pastor perdito dentre as bolismas no sabió trobar o camín enta casa. De maitins á l´atro diya as chens d´o Sobrarbe beyón un mon gran; tan gran como a falta de caridá d´ixe pastor que ya nunca más se´n sabió cosa d´el; por ixo lo clamón " O Mon d´o Perdito".
BIlluesca 26 Abiento 2012

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Se respetuoso con tus comentarios.
No se publicarán si el autor no está debidamente identificado.
Gracias